In deze paragraaf wordt de attenderende waarde van het begrip burgerschap uiteengezet. Aan de hand van Selma Sevenhuijsen wordt getoond hoe een burgerschapsconcept waarin zorg en kwetsbaarheid zijn geïntegreerd tot een andere kijk op anders-zijn leidt en bovendien aanzet tot zorg als sociale praktijk op uiteenlopende locaties.
Op sociale en culturele professionals lijken militaire vaktermen momenteel een grote aantrekkingskracht uit te oefenen. De luide roep om een ‘beschavingsoffensief’, ‘frontliniewerkers’, ‘sociale interventieteams’ en ‘jeugdzorgbrigades’ scheppen een beeld van offensieve professionals die in
stoottroepen achterstandswijken schoonvegen, probleemgezinnen openbreken en kwetsbare burgers bij hun kladden grijpen. Deze spierballentaal
lijkt in de praktijk echter de weerbarstigheid van maatschappelijke vraagstukken te maskeren. Hoe anders is dat gesteld met de eveneens aan militair
jargon ontleende term ‘kwartiermaken’. Twee jaar lang heeft Doortje Kal ons als bijzonder lector kwartiermaken vanuit het Kenniscentrum Sociale
Innovatie doordrongen van het inzicht dat de verantwoordelijkheid voor maatschappelijke participatie niet alleen ligt bij burgers die daar moeite
mee hebben vanwege hun ‘anders-zijn’, maar ook bij de samenleving die vaak weinig compassie en begrip voor hen heeft. Kwartiermaken wordt
om die reden als tweesnijdend zwaard ingezet. Het vraagt een inspanning van burgers die zich in een geïsoleerde positie bevinden, maar ook van de
samenleving die hen buitensluit. [uit: Verder met kwartiermaken. Naar de verwelkoming van verschil (red. Kal, Post, Wilken), uitg. Tobi Vroegh, 2013]
“…Wij focussen op de kracht van het verschil en de nieuwsgierigheid naar het
onbekende…” (Guy Cassiers, Radio 1, 07.09.2014)
Loes verplancke en Jan Willem Duyvendak onderzochten de effecten van het beleid gericht op vermaatschappelijking van de zorg. Zij hielden daartoe 67 interviews. Daaruit blijkt dat de betrokkenen vinden dat ze nu beter af zijn dan vroeger, maar ze zijn helaas nog niet echt 'onder de mensen' . Een weinig verrassende conclusie, meent de recensent die het onderzoek plaatst in de context van kwartiermaken en werken aan inclusie.
'Bos stelt dat de explosieve stijging van de medicijnverkoop een goede weerspiegeling vormt van de enorme toename van het diagnosticeren van ADHD. Immers bij vrijwel elke ADHD-behandeling krijgt men medicijnen voorgeschreven. De grafiek wijst op een vertwaalfvoudiging van de verkoop van ADHD-medicijnen in 12 jaar. Een kind kan zien dat hier iets niet klopt.'
Pagina 1/5 Ouder
