Presentie
Meedoen gaat niet vanzelf. In gesprek met kwartiermaakster Anne Tuk
De professionele hulpverlening laat in onze door marktdenken gestuurde samenleving haar oren hangen naar een ideologie van maakbaarheid. Het ‘beter maken’ van breekbare of gebroken mensen is het ‘product’ waarnaar gestreefd wordt. Maar de maakbaarheidscultuur past niet bij deze mensen, al was het maar omdat veel leed en lijden niet kùnnen verdwijnen, en de suggestie dat dat wel zo zou zijn, ze slechts vergroot. Hoe meer onze samenleving wordt beheerst door het (moeten) kunnen, hoe schrijnender wordt ervaren wat we niet kunnen. Baart stelt daar tegenover dat present zijn zich afspeelt in een context van lijden. Dat is: troost. Niet de bestrijding van gebrokenheid schept zin, maar de concrete, actieve toewijding aan de kwetsbaarheid. Troosten is op die manier een vorm van handelen.
“Hij is iemand die er als mens voor je is. Hij stelt zich op als mens. Hij heeft respect en hij luistert goed. Hij geeft me ook feedback, bijvoorbeeld door te zeggen dat ik me ondanks alles staande houd. Het doet mij goed dat af en toe eens te horen.” anoniem
“Als je met de mensen verkeert, word je een van hun. Dan kun je hun problemen invoelen. Het is heel wezenlijk werk, maar het oogt niet. Men heeft er geen weet van wat je doet. Voor de buitenwereld stelt het niets voor. Men staat er wel sympathiek tegenover maar vraagt toch het eens hard te maken wat precies gedaan wordt. Maar dat kan niet. Het is geen doen, het is er zijn. Daar gaat het om. Men wil zo vaak resultaten en bewijzen zien. Maar dit werk laat zich niet bewijzen.” een buurtpastor